Hello Uganda

Vrijdagochtend was het zo ver. Mijn avontuur naar Afrika was begonnen, hoewel we niet meteen goed begonnen, want het zag er naar uit dat Nadine (Een studiegenote waar ik samen mee zou vliegen) en ik de vlucht in Istanbul naar Entebbe zouden missen in verband met de vertraging op Schiphol. Dan zouden we in Istanbul moeten overnachten en de volgende vlucht moeten nemen.
We besloten het risico te nemen. Gelukkig hadden we de overstap gehaald, maar onze koffers jammer genoeg niet. Die kwamen twee dagen later.
We kwamen 's nachts aan en werden opgewacht door de chauffeur van ons hotel.

De volgende dag werden we opgehaald door m'n stagebegeleidster Rinty.
Na 7 uur 100 km gereden te hebben, kwamen we aan bij de het verblijf van Nadine en Anoek.
De volgende dag ben ik met m'n begeleidster naar Tororo gereden, waar Lesley-Ann (m'n reismaatje) al op ons zat te wachten.

Die middag waren we meteen al uitgenodigd voor een lunch bij een Oegandese familie.
Als blanke mensen op bezoek komen bij een Oegandese familie vinden ze dat heel speciaal en
Zorgen ze voor een uitgebreide maaltijd. We kregen allemaal verschillend Oegandees eten, zoals rijst, bonen, soort spinazie-achtige groenten en ook wat minder lekkere dingen. Gek genoeg at de familie niet met ons mee. Dat is niet gebruikelijk daar.
Na t eten gingen we lokaal bier drinken. Dat drinken ze alleen met speciale gelegenheden. Echt lekker was het niet, maar ik deed natuurlijk wel alsof:)
We hebben daarna nog uren gezeten, gekletst en gedronken. Dat was heel gezellig.

De volgende dag moest ik al meteen beginnen bij het hospice. Dat zit samen met het ziekenhuis. Het is een heel terrein. T lijkt bijna een dorp, omdat er heel veel mensen lopen en hun bezigheden verrichten. Het heeft daarom wel een leuk sfeertje.
M'n collega's zijn aardig, al is de begeleiding toch wel een tikkeltje anders dan in Nederland. Dat is even wennen af en toe. Natuurlijk wordt er ook alleen maar Engels gepraat. Dat maakt het soms ook wel lastig, aangezien mijn Engels niet op en top is. Ik kan er inmiddels redelijk mee uit de voeten.
Ik heb de eerste dag vooral gekeken en op het kantoor gezeten. De andere dagen ging ik mee op huisbezoek op "het veld", zoals ze dat noemen. Je ziet soms echt hele arme gezinnen en zieke mensen. Dat was soms wel schrikken. De mensen in het veld spreken weinig Engels, waardoor het soms wel lastig is te begrijpen wat die mensen hebben en dat soort dingen. Gelukkig werd het me wel zo nu en dan uitgelegd.
Ook word je constant 'mzungu' genoemd. Dat is een ander woord voor blanke. T klinkt negatief, maar dat is het niet.
Je wordt heel vaak aangestaard alsof je een beroemdheid bent. Blanke mensen zijn ze namelijk niet gewend. Soms is dat wel ongemakkelijk.

T was een lange week, maar gelukkig hadden we vanaf vrijdag om 17:00 WEEKEND!
Zaterdag kwamen de meiden van het andere project uit Jinja naar ons toe, want we waren uitgenodigd voor een verlovingsfeest.
We hadden speciale Oegandese kleding aangeschaft. T voelde heel vreemd, maar eenmaal op het feest hoorde je er gewoon bij. Iedereen was in mooie Oegandese jurken en pakken. T was heel traditioneel.
Die avond zijn we nog een paar uurtjes gaan stappen in een soort club vlakbij Tororo.
Kortom, een hele leuke dag!

Deze week verloopt als een normale werkweek met dagen in het veld en dagen in het kantoor of bij het ziekenhuis.
We zijn deze week ook nog uitgenodigd op een verjaardag.. En jaa ze eten ook taart !!!!
Komend weekend gaan we naar Jinja. Daar is het toeristisch en kun je heeerlijk westers eten. Dat is iets wat we echt missen.. En we moeten nog 11 weken! We gaan daar met de andere meiden lekker relaxen, zwemmen en heel veel souvenirs kopen. Dat blijkt daar goed te kunnen!
We kunnen niet wachten !!
Zo, even een beeld van hoe het tot nu toe is.
Ik heb het zeker naar m'n zin, al maak je ook wel moeilijke dingen mee en is het nog steeds een beetje wennen allemaal.

Veeel liefs vanuit Oeganda

XXX Nienke